سلام به همه انسان هایی که حتی بعد از مدت ها دوری از محیط اینجا، میان و یه سری میزنن و یه نگاهی به مطالب میندازن.
واقعاً اینجا (بیان) جای خوبی بود و من در گذشته با انسان های خوبی آشنا شدم و اما الان ...
الان اینجا انقدر متروکه شده که حتی خود سرویس بیان هم حوصله به روز رسانی فهرست وبلاگ هاش نداره!
من دوست داشتم باز هم اینجا بودم و باز هم از زندگی خودم می نوشتم و باز هم انسان های خوبی که در گذشته به وبلاگ من سر میزدن و با هم دید و بازدید مجازی داشتیم، می بودند و می رفتیم و می آمدیم.
اما خب به نظر من لعنت به اینستاگرام و لعنت به باقی پلتفرم هایی که جای وبلاگ و وبلاگ نویسی را گرفتند تا دیگر، نوشته ها بی روح و بی تقوا شوند و همه چیز حول سلفی گرفتن و اِستوری و دایرکت و اِستاتوس گذاشتن بگذرد.
من حالا بعد از 4 سال که از ازدواجم گذشته و 5 سال از ورودم به حوزه و 1 سال از تولد فرزندم! باز به اینجا سر زدم و چند خط نوشتم و امید دارم به روزی که باز هم مردم به جای توییت زدن های چند کلمه ای و به قول خودشان هوایی یا استوری های اینستاگرام، باز هم به محل رویش اندیشه ها، یعنی وبلاگ، جایی که برای هر کلمه و هر سطرش وقت میگذاری و فکر میکنی و همین جوری روی هوا به دیگران تیکه نمی پرانی، برگردند و قدر این فضای تایپ و مانیتور را بیشتر بدانند!
باشد که رستگار شویم ...